Organisaties staan midden in de dynamiek van maatschappelijke transities en crises om hen heen. Om in te kunnen spelen op deze impactvolle veranderingen ontstaat massaal de roep om als organisatie wendbaar te zijn. In allerlei jaarplannen en visiedocumenten wordt het thema wendbaar organiseren aangehaald. Johan Hageman, oud-collega heeft in samenwerking met de Hogeschool van Amsterdam onderzoek gedaan naar het interveniëren op wendbaarheid met behulp van de wendbaarheidsscan. In dit blog meer over welke rol wendbaarheid nu speelt in het omgaan met transities en is Johan op onderzoek gegaan naar de potentiële rol die voor wendbaarheid is weggelegd.
Een belangrijke les die hij de afgelopen tijd heeft geleerd is om te denken in ‘en – en’ in plaats van ‘of – of’. Dingen kunnen naast elkaar bestaan, zonder dat ze elkaar uitsluiten. Het individu bestaat bijvoorbeeld tegelijk met het collectief. Zij sluiten elkaar niet uit, maar versterken elkaar. Deze manier van denken is ook toepasbaar op transities.
Enerzijds gebeuren transities gewoon: of je het nou wil of niet. Ze overkomen ons als individu, team, organisatie en samenleving. Transities zijn onvoorspelbaar, verlopen schoksgewijs en zitten boordevol onzekerheid. Dit zorgt voor onrust. In de wereld, maar ook in onszelf. Al deze kenmerken zijn gewoon en hier hebben we als individu, team, organisatie en samenleving mee te leven.
Anderzijds is iedereen een actor in transities. Het feit dat iedereen met transities te maken heeft, maakt ook dat iedereen hier een rol in kan spelen. Vanuit jouw eigen waarden, normativiteit en geloof kan je invloed uitoefenen op transities. Omdat jij vindt dat het zo moet. Hier kan je als individu, team, organisatie en samenleving impact maken.
Wat heeft dit ‘en – en’ denken nu met wendbaarheid te maken zul je denken? Daarvoor moeten we eerst kijken naar wat we precies bedoelen met het begrip. In het onderzoek heeft Johan de volgende definitie van wendbaarheid gehanteerd: “Wendbaarheid is het vermogen van organisaties en teams om haar mensen en middelen zo in te richten en te managen, zodat zij in voldoende mate in staat zijn om te reageren op omgevingsveranderingen” – (Verwest & Smit 2022; Nijssen & Paauwe, 2012; Nijssen, Vermeeren, Vermeer & Visser, 2018). Deze definitie geeft een antwoord op het feit dat transities nou eenmaal gebeuren en wij hier mee hebben te dealen. Als individu, team of organisatie doen we iets en is er een omgeving waartoe wij ons dienen te verhouden. De veranderingen in deze omgeving zijn nou eenmaal onvoorspelbaar, waardoor het belangrijk is om hier snel en goed (oftewel wendbaar) op in te spelen.
Als we nu naar deze definitie kijken, ontbreekt het ‘anderzijds’ van wendbaarheid. Vanuit het idee dat iedereen een actor is in transities én dat wendbaarheid ervoor zorgt dat een team of organisatie om kan gaan met transities, kan wendbaarheid ook een rol kan spelen in transities. Oftewel: hoe kunnen we deze vaardigheid inzetten om het systeem te veranderen waar wij zelf deel van uitmaken?
In het onderzoek was een focus op de wendbaarheid van teams. Wanneer je de wendbaarheid op organisatieniveau meet, je een belangrijke nuance verliest. Deze nuance is van belang door de verschillende taken en omgevingen van teams. Een alternatief is om op individueel niveau met wendbaarheid aan de slag te gaan. Echter vergroot dit de onmacht, omdat je het individu verantwoordelijk houdt voor de wendbaarheid van de gehele organisatie (lees meer over onmacht in mijn andere blog).
Een wendbaar team beschikt volgens mij over de volgende kenmerken:
De kenmerken brengen we in kaart met behulp van de wendbaarheidsscan. Deze vragenlijst wordt individueel door elk teamlid ingevuld waarmee betekenis wordt gegeven aan veranderingen in de omgeving en de wendbaarheid van het team. Vervolgens gaan we met het team in gesprek en duiden we de resultaten. Voor meer informatie over de wendbaarheidsscan en het inzetten hiervan kan je gerust contact met mij opnemen.
Met deze kennis over wendbare teams zijn we de praktijk ingedoken. Het onderzoek richt zich op de wendbaarheid bij drie verschillende (semi)publieke organisaties die een rol spelen in verschillende transities, zoals de zorgtransitie, ruimtelijke transitie, onderwijstransitie en sociale transitie. In totaal hebben vijf verschillende teams deelgenomen aan het traject.
De deelnemende teams ervaren dat er veranderingen plaatsvinden op veel verschillende factoren in hun omgeving. Sommige van deze veranderingen zijn minder voorspelbaar dan andere, maar bijna allemaal hebben ze op hun eigen manier invloed op het team. Denk bijvoorbeeld aan politieke veranderingen zoals de recente verkiezingen, veranderingen op de arbeidsmarkt zoals de toenemende krapte of sociaal-maatschappelijke veranderingen zoals de groeiende ondermijning. De verscheidenheid aan veranderingen en de hoge werkdruk die teamleden ervaren maken dat het lastig is om in kaart te brengen wat er precies gebeurt en welke gevolgen die dit met zich meebrengt. Dit leidt tot een bepaalde mate van onrust en onzekerheid in het team.
Op dit moment gaan de teamleden met de onrust en onzekerheid van transities om door hun afnemers op de eerste plaats te zetten. Alle teamleden in het onderzoek geven aan dat ze het uiteindelijk doen voor de burger, de student of de patiënt. De wens om te voldoen aan alle vragen die de afnemers stellen schuurt met de onderbezetting door de krappe arbeidsmarkt. Het gevolg is een hoge werkdruk en een sterke focus op de primaire taak (welk deel van de puzzel moet ik leggen), waardoor er weinig tijd over blijft om met elkaar te kijken naar wat er op ons afkomt en wat dit betekent voor ons dagelijks werk. Hierdoor neemt de doelgerichtheid (welke puzzel leggen we met elkaar) af en is er weinig ruimte voor samenwerking met andere teams en organisaties, terwijl juist deze elementen van belang zijn in het omgaan met het onvoorspelbare.
Het feit dat de teams vanuit hun rol de burger, student of patiënt op één willen zetten zegt iets over de intrinsieke motivatie van deze medewerkers. Ze zetten alle zeilen bij vanuit maatschappelijke betrokkenheid en gaan daarmee waardengedreven te werk (lees meer over waardengedrevenheid in het blog van mijn collega Boris). Dit sluit naadloos aan op wat er nodig is om impact te maken op transities. Toch blijkt het in de praktijk lastig om deze rol met beide handen aan te pakken. De kernvraag die hieruit ontstaat: hoe kunnen teamleden hun focus leggen op het maken van impact in plaats van het reageren op?
Samen met de teams en collega’s zijn we op zoek gegaan naar een antwoord op deze vraag, zodat de teams hun impact kunnen vergroten. Dit heeft geleid tot de volgende aanknopingspunten:
Het aanzetten van de ‘en – en’ mentaliteit zorgt ervoor dat we wendbaarheid bekijken vanuit een nieuw licht. Door vanuit de transitiebril te kijken naar de eigen omgeving en de toekomst breng je in kaart wat er nu en in de komende jaren nodig is om vanuit gedeelde waarden stappen te zetten in transities. De focus op de lange termijn verlegt de horizon en stelt je als team beter in staat om te anticiperen op toekomstige veranderingen. Ik kan elk team aanraden om eens met elkaar stil te staan in de chaos en het gesprek te voeren over wat je in de omgeving ziet gebeuren, welke rol je daarin speelt en welke rol je wil spelen. De tijd nemen om stil te staan zorgt ervoor dat je vervolgens echte stappen kan zetten (lees meer over vertragen en versnellen in transities in de blog van mijn collega Lian).
Wil jij van gedachten wisselen over dit thema? Of ben je benieuwd hoe jij met wendbaarheid aan de slag kunt binnen jouw organisatie? Neem gerust contact met mij op. Ik ga graag met je in gesprek!
Dit blog is de vijfde in deze blogreeks. In de blogreeks delen wij hoe we vanuit deze disciplines aankijken tegen transities. We delen onze zoektocht, inzichten en lessen over welk soort leiderschap en onconventionele manieren van veranderen nodig zijn in deze tijd. Zodat we transities beter kunnen begrijpen, beïnvloeden, versnellen en werkend krijgen.
Wil jij als eerste het volgende blog ontvangen? Geef je dan hieronder op.