In dit essay staan drie casussen centraal waarbij de ontwerpende aanpak is toegepast, en wat een ontwerpende aanpak vraagt van de organisatie. Door de resultaten die in deze casussen worden geboekt, wordt de belofte van een ontwerpende aanpak ingelost. Zo werken ontwerpers, samen met collega’s in de uitvoering en beleid, aan de gevangenis van de toekomst, de relatie tussen de politie en burgers en aan kinderrechten. Veel van de vraagstukken zijn complex en quick fixes volstaan niet. Om deze vraagstukken aan te pakken is diepe verandering nodig. We staan stil bij het belang van kwalitatief goede feedback loops en hoe je het lerend vermogen van de organisatie vergroot door het leren vorm en ritme te geven.
Lees in dit essay over het makerscollectief en wordt deel van de beweging. Het essay mag je lezen als een uitgestoken hand naar collega’s in het domein van JenV die vastlopen in bestaande procedures, om met het Makerscollectief op zoek te gaan naar alternatieven. Een uitgestoken hand naar het management om samen het innovatief vermogen van het ministerie te vergroten door leerervaringen betekenis te geven. En een uitgestoken hand naar ontwerpers om ervaringen te delen en te leren van elkaar op onze reis.